با یاد خدا

نمیدانم چطور باید از این دیدار بگویم اصلا از کجا بگویم ولی باید در یک کلام بگویم که این دیدار را توفیقی میدانم که در زندگی با همسرم نصیب من شد . از دیدار با که میگویم ؟ آیت الله امجد ! خوشا به حالم ....! یک سالی می شود که آرزوی دیدار با ایشون را داشتم هر بار بی توفیقی و کم سعادتی باعث میشد تا نتونم پای سخنرانی این بزرگوارحاضر بشم .پارسال ماه رمضان تقریبا هر شب حسین آقا به جلسات ایشون می رفت و من کاری جز غبطه خوردن نداشتم . خلاصه یک سال طول کشید تا من بالاخره تونستم ایشون رو ملاقات کنم ! و چه ملاقاتی ..!!از دیشب حسین آقا گفت که می خوان برن دیدار حاج آقا برای مصاحبه که روز های ماه رمضان روی سایت تبیان قسمت دین و اندیشه قرار بدهند من هم در دلم نقشه می کشیدم که یاس خاکی باید این بار بروی !فردا دانشگاه بودم دوربین عکاسی و فیلمبرداری رو هم برده بودم تا با بچه ها عکس بندازیم و چون حسین آقا برای رفتن حتما به دوربین ها نیاز داشت ته دلم خوشحال بودم که آخ جوووون بی من نمیتونه بره .خلاصه زنگ زد و گفت آقای سادات منصوری نمیتونن بیان و باید با آژانس بریم و من هم اصرار که باید بیام این دست اون دست کرد که حالا ببینیم چی میشه ؛ چند دقیقه بعد دوباره زنگ زد که با بابا بریم انگار توی دلش جرقه هایی زده بود که سه تایی با هم بریم . آآآآآآآآآآآآآآآخ جووووووووووووووووون !با سرعتی چون سرعت نور خودم رو به اتوبوس رسوندم و مصلی پیاده شدم از پله برقی های مترو با سرعت پایین اومدم و سوار قطار شدم و رسیدم دروازه دولت همیشه با سواری میرفتم خونه تا زودتر برسم اما همیشه حسین آقا میگفت اتوبوس هاسریع تر میره این بار حرفش رو گوش دادم و با اتوبوس رفتم یخ بودم اتوبوس خیلی سریع میرفت سر پل تهران نو پیاده شدم و مثل جت خودم رو به خونه رسوندم بعدش حسین آقا هم رسید بابا هم رسید و راه افتادیم نمیدونم چرا میترسم ,میترسم این بار هم توفیق دیدار نداشته باشم .دستام بد جوری یخ کرده بود پیچ و تاب جاده حالم رو به هم میزد لحظه شماری میکردم تا برسیم .یه آقایی دم در گفت حاج آقا گفتن بیایید داخل چایی بخورید بعدش بریم مسجد ( نزدیک اذان مغرب و عشا بود )دل تو دلم نبود قلبم یه جوریایی تند میزد .

لحظه ی دیدار نزدیک است** باز میلرزد دلم دستم

 حاج آقا اومدن جلوی در.دیدمشون بالاخره ,نمیدونم چرا باورم نمیشه ..من ؟ آره تو !!

روز وصل دوستداران یاد باد